kasia and przemo

Ach, dopiero teraz, bo nam internet po powrocie nie chciał za bardzo działać!
Opornie, topornie szedł nam stopa powrotny do Polski. Zostaliśmy finalnie na noc u niesamowitej Sary w Bremen, a rano wyruszyliśmy do domu. Z trudem, ale późną nocą dotarliśmy do Wrocławia i zapadliśmy w zasłużony sen;).
Tymczasem, wrzuciliśmy zdjęcia z Maroko. Zobaczyć je można klikając w link poniżej:

Zdjęcia - KLIK ;).


Pozdrawiamy:)

Nieźle stopuje się po Maroko. Melancholijnie opuściliśmy Sidi Ifni, by bezproblemowo, dwoma długimi i dwoma krótkimi stopami:), po niecałych 7 godzinach dojechać do Marrakeszu. A tutaj - przyjęcie jak w domu:). Gdy weszliśmy do hotelu i zobaczyliśmy tych samych Azjatów co przed tygodniem, ci z radością w głosie powiedzieli: welcome home;).
Niby ogromne miasto, a na ulicy zaczepiają nas ludzie i mówią, że jesteśmy z Polski, że nas pamiętają. Wisienką na torcie okazało się stoisko z jedzeniem na Jamaa el-Fna, które odwiedzaliśmy codziennie, będąc tu poprzednim razem. Uśmiechy od ucha do ucha, radosne witanie, podawanie dłoni. Niesamowite, bo na tym placu dziennie przewijają się przecież tysiące ludzi.
Powłóczyliśmy się popołudniem więc po naszych ulubionych zakątkach w Marrakeszu, wypiliśmy sok ze świeżo wyciskanych pomarańczy, zjedliśmy harirę, chabakiyę i wypiliśmy herbatę:).
Mimo iż czujemy, że w Marrakeszu byliśmy już wszędzie, miło jest tu wrócić na popołudnie i jutrzejszy poranek. Dwa tygodnie są krótkie. Czujemy już wiatr we włosach, za którym chcielibyśmy podążyć na południe, w głąb afryki. Ale niestety, jeszcze nie. Jeszcze przyjdzie na to pora...

A na koniec, jeszcze nasza wisienka na torcie;), czyli ulubiony stragan z jedzeniem:


Oraz po raz ostatni, widok z naszego tarasu:

Przyjemnie zadomowić się w Sidi Ifni:).
Spędzamy czas spacerując po mieście, plażą, pijąc herbatę w lokalnych knajpkach. Oddajemy się niespiesznej atmosferze miasta, w którym bardziej dominuje już błękit niż ultramaryna.
Codziennie robimy warzywno-owocowe zakupy u tych samych sprzedawców na souku, którzy nas już poznają i witają seredecznym uśmiechem. Każdego wieczoru gotujemy sobie tajin lub kuskus, obserwujemy życie mieszkańców, które rozkręcać się zaczyna późnym popołudniem i trwa do bardzo późnego wieczora...
Wczoraj poszliśmy popływać w oceanie:). Niesamowite szaleństwo pośród ogromnych, niespotykanych w Polsce rozmiarów fal, więc teraz cali jesteśmy w siniakach;). Przed wczoraj za to chcieliśmy wybrać się do Legzira, na niesamowitą plażę. Gdy czekaliśmy od 20 minut na lokalny autobus, zawołał nas właściciel mieszkania, w którym się zatrzymaliśmy, a którego wcześniej pytaliśmy z którego miejsca odjeżdża autobus. Widząc, jak długo już czekamy, wsadził nas do auta znajomego, który właśnie tam jechał. Tacy właśnie są ludzie w Ifni.
A dziś odwiedził nas Brahim, o którym pisaliśmy w poprzedniej notce. Tak jak wspomnieliśmy, wymieniliśmy się telefonami. Zadzwonił, że jest właśnie służbowo w Sidi Ifni, więc spotkaliśmy się na kawie. Bardzo miłe odwiedziny.
Zaczęliśmy się przyzwyczajać do życia w podróży. U nas w Ifni:), zaczyna się powoli Sahara Zachodnia i najchętnie podążylibyśmy za nią do Mauretanii, tymczasem... musimy wracać. Po 4 nocach spędzonych w Ifni, jutro rano wcześnie wstaniemy - inshallah - i będziemy się zbierać autostopem do Marrakeszu, bo już po jutrze, w sobotę, wsiadamy powrotny samolot do Bremen...

Widok z tarasu naszego mieszkanka i Legzira Plage, 10km od Ifni:

Późno zasypiamy, późno też - szczególnie jak na dzisiejszy autostop - wstajemy. Jemy śniadanie, zbieramy się i wychodzimy.
W przeciwieństwie do poprzednich, słonecznych dni, dziś bardzo pochmurno. W trakcie wychodzenia na wylotówkę zaczyna padać, ale miły Pan pracujący na stacji benzynowej zaprasza nas pod daszek. Po chwili przestaje padać i idziemy dalej.
Dwoma krótkimi stopami docieramy 20km za miasto. Tutaj stoimy trochę dłużej. Organizujemy sobie turniej rzucania kamieniami do celu, aż do chwili, gdy zatrzymuje nam się starsze, francuskie małżeństwo, jadące do Agadiru. Jedziemy wzdłuż oceanu, pośród drzew arganowych, na których co jakiś czas dojrzeć można... stada kóz, które owoce tego drzewa uwielbiają! Jeżeli nie widzieliście nigdy kóz wspinających się na drzewa, zapraszam między Agadir, a Essaouirę, ponieważ drzewa arganowe występują tylko w Maroko i tylko w tej części kraju. Powstaje tu olej arganowy, którego produkcją zajmują się lokalne kobiety. Wykorzystywany jest spożywczo oraz kosmetycznie, choć częściej w tym drugim celu. Oczywiście do najtańszych nie należy:).
Wysiadamy na samym początku Agadiru, ale wsiadamy w miejski autobus i wysiadamy aż w Ait Melloul, wyotówce na Tiznit. Przechodzimy jeszcze kawałek, mijamy rondo. Zaczynamy łapać stopa.
I tu zaczynamy odczuwać, że co raz bardziej oddalamy się od najbardziej turystycznej części Maroko. Choć już w Essaouirze, pomimo że również turystyczna, czuć było różnicę między Marrakeszem.
Zatrzymuje się auto z dwoma chłopakami - Brahimem i Hassanem. Tylko Brahim rozmawia trochę po angielsku, ale stara się jak potrafi. Rozmawiamy. Gdy mijamy restaurację, zatrzymuje się i zaprasza nas na obiad, ale uprzejmie odmawiamy, choć nie jest to proste. Brahim jest przedstawicielem handlowym firmy farmaceutycznej. Na dowód, dostajemy w prezencie po dermatologicznym żelu pod prysznic. I na nic zdaje się nawet nasz dotychczas niezaprzeczalny argument o braku miejsca w plecakach. Po chwili pyta czy musimy być już dzisiaj w Sidi Ifni i zaprasza nas do siebie do domu. Przez chwilę się zastanawiamy, ale w końcu odmawiamy, bo dość mocno nastawiliśmy się już na dotarcie dzisiaj do Ifni.

- ok, ale nie wypuszczę Was jak nie zatrzymacie się napić ze mną kawy i herbaty.

Rozmawiamy o historii, geografii Europy. Brahim jest w naszym wieku i zaskakuje nas swoją wiedzą. Miło się rozmawia, więc bardzo długo siedzimy na herbacie:). Gdy robi się już dość późno, mimo wszystko decydujemy się jechac dalej. Wymieniamy się mailami, telefonami i na pożegnianie zostajemy zaproszeni na ślub Brahima w przyszłym roku. Chcemy iść łapać stopa, ale Brahim nam nie pozwala. Podrzuca nas jeszcze kawałek i bez możliwości dyskusji wsadza nas do taksówki do Tiznitu. I żadne błagania oraz tłumaczenia, że naprawdę da się jeździć tutaj stopem nie są w stanie zmienić biegu wydarzeń. Brahim płaci za taksówkę (zaskakująco dla nas niedużo, choć to nieistotne), nostalgicznie żegnamy się.
Siedzimy w taksówce i czekamy aż się zapełni (czyli czterech pasażerów z tyłu i dwóch z przodu). Niedowierzamy jak bardzo zmienia się kraj, jak zmieniają się ludzie gdy oddalamy się na południe. Myśleliśmy, że tak niesamowitych ludzi można spotkać tylko w Iranie, może w Turcji...
Dosiada się jeszcze dwójka pasażerów i mimo, iż nie jest to komplet, ruszamy w stronę Tiznitu z przygłuchawym kierowcą:). Nawet pasażerowie w taksówce jakby bardziej sympatyczni, bardziej uśmiechnięci.
Dojeżdżamy do Tiznitu, wysiadamy na postoju grand taxi (zbiorowych taksówek). Chcieliśmy na stopa dojechać do samego Ifni, ale to wszystko co się dzisiaj wydarzyło spowodowało, że sporą mamy obsuwę... i już zaczyna zapadać zmrok. Gdy do tego dochodzi jeszcze ulewa, decydujemy się ostatnie 75km z Tiznitu do Sidi Ifni przejechać grand taxi. Nie wychodzi z resztą wybitnie drogo, bo w przeliczeniu ok. 9zł od osoby.
W 7 osób, miłą taksówką dojeżdżamy już w ciemności do Ifni.
W Sifni nikt nas nie zaczepia, nie zaciąga do swojego hotelu, nie próbuje sprzedać haszyszu. Na ulicach zaskakująco dużo kobiet, miasto tętni życiem, a atmosfera miasta przypomina nam... Iran.
Jesteśmy nieco poddenerwowani szukaniem hotelu o tak późnej porze. Wchodzimy do pierwszego, ale jest zdecydowanie za drogi. Pracujący tam człowiek się nie obraża, a gdy pytamy o jakieś tanie hotele w okolicy, wskazuje nam drogę. Po drodze zaczepiamy jeszcze na ulicy chłopaka z pytaniem o tanie hotele. Wskazuje nam drogę. Idziemy do kolejnego, ale również okazuje się za drogi. Gdy wracamy, ten sam chłopak, którego przed chwilą pytaliśmy, woła nas do siebie. Idziemy za nim. Dochodzimy do kawiarni. Tam, najpierw przedstawia nam się jego ojciec, opowiada o sobie, kim jest, a dopiero po tym przechodzimy do rozmowy o hotelu. Mówi, że ma trzy pokoje, które wynajmuje. Rozmawiamy o cenie, ustalamy ją na 80dh za noc (czyli najtaniej z dotychczasowych), po czym żegnamy się i idziemy z jego synem je obejrzeć.
Niemałe jest nasze zaskoczenie, gdy okazuje się, że są to ogromne, czyste i ładne pokoje z aneksem kuchennym, lodówką, łazienką z prysznicem, tv i oknem z widokiem na ocean...
Ogarniamy się, wypakowujemy i skoro mamy kuchnię, to idziemy na souk kupić trochę warzyw na wegetariański tajin. Na bazarze zaskoczenie - w przeciwieństwie do poprzednich miast, tutaj sprzedawcy nie mają w oczach wagi oraz liczydła. Tu waży się warzywa, a poszczególne ceny sumuje na kalkulatorze. Nikt nie próbuje nas oszukać, w oczach tych ludzi nie widać "jak dla Ciebie, to... trzy raz drożej". Sympatyczne uśmiechy ludzi. Niesamowite miejsce.
Wracamy z zakupami do domu. Na koniec niesamowitego dnia okazuje się, że najlepszy tajin jaki przychodzi nam jeśc w Maroko, to ten, który robimy sobie sami...:).

Lekie zatrucie i gorączka powoduje, że w Marrakeszu zostajemy chwilkę dłużej niż planowaliśmy. Przyjemnie jednak mija czas, przyjemny jest też dach hotelu. Ostatniej nocy "u nas" na dachu zatrzymuje się jeszcze Szwajcar, który przyjeżdża z czymś, o czym chwilę wcześniej rozmawiamy... z hamakiem:).
W sobotę wyruszamy w stronę wylotówki do Essaouiry. Okazuje się, że niezbyt precyzyjnie spojrzeliśmy na mapę. W szalenie palącym tego dnia słońcu (termometr uliczny wskazuje 43*c) przechodzimy chyba z 10km, a końca miasta wciąż nie widać. Jest tylko długa, długa, długa... prosta. Po dwugodzinnym spacerku i trzech litrach wody, postanawiamy spróbować złapać któryś z przejeżdżających autobusów - do Chichaouy. I stamtąd łapać stopa dalej. Mijał nas kilkukrotnie autobus "43" z nazwą tej miejscowości, ale nie udało nam się go zatrzymać - szukamy zatem przystanku. Spytani ludzie wskazują nam miejsce i cieszą się, bo też jadą tym autobusem ;). Gdy ten przyjeżdża, okazuje się, że nie jedzie tylko do Chichauy, ale aż do Essaouiry. Zmęczeni spacerem, przygrzani słońcem, stwierdzamy że... rzucimy monetą. Okazuje się, że... jedziemy aż do Essaouiry;).
A przynajmniej chcieliśmy. Bo 20km przed, czujemy smród spalenizny. A chwilę później autobus się zatrzymuje. Awaria. Niewiele myśląc, zabieramy nasze plecaki i stajemy łapać stopa. Tym razem "niełapanie" dotyczy niebieskich mercedesów (taxi) ;). Po krótkiej chwili zatrzymuje się auto, którym dojeżdżamy do Essaouiry. Prosto pod... supermarket;).
Robimy szybkie zakupy, kupujemy 2kg niesamowicie soczystych i tanich tutaj pomarańczy i zbieramy się w stronę Mediny. Zapytana o kierunek dziewczyna wskazuje nam dorożkę, którą za 2 dirhamy dojeżdżamy pod samą Medinę.
Lonely Planet, tak samo z resztą jak fora internetowa można wyrzucić do pierwszego napotkanego śmietnika. Czytaliśmy, że noclegi w Essaouirze są niesamowicie drogie. Tymczasem my znajdujemy bardzo klimatyczny, stylizowany tradycyjnie hotel, w którym na piętrach leżą czerwone dywany...:). Po ostrym targowaniu...

- 200dh.
- za drogo, dziękujemy
- 150, to naprawdę dobra cena! ze śniadaniem.
- 110 bez śniadania.
- ale to bardzo duże śniadanie
- jest przecież kuchnia, zrobimy sobie sami
- ok, 110... normalnie kosztuje 30 euro, ale teraz nie ma sezonu...

...zostajemy praktycznie za taką ceną, za jaką w Marrakeszu mieliśmy malutki pokoik, w którym miejsce było tylko na łóżko i umywalkę. Mamy nawet taras (dach) z widokiem na ocean;). No i miał bardzo ładną nazwę - pacha. El Pacha. Lubimy pachy:D.
Zrzucamy plecaki i zatapiamy się w niesamowitych uliczkach Essaouirskiej Mediny...
Labirynty małych, wąskich uliczek. Pobielanych budynków z drzwiczkami, balkonami i okiennicami w kolorze ultramaryny. Do tego obrazka dochodzą jeszcze niezliczone ilości kotów i ich dzieci;), które całymi dniami śpią, wygrzewając się w słońcu.
Essaouira niegdyś była miastem hippisowskim, ale przebywając w nim, nietrudno zauważyć, że te czasy ma już za sobą. Teraz jest miastem turystycznym, Medina znajduje się na liście Unesco. Główną ulicą, na której porozrzucane są stoiska z pamiątkami trudno jest z powodu tłoku przejść. A sprzyjające warunki przyciągają surferów. Co nie ujmuje miastu jednak uroku, gdy tylko skręci się w którąś z mniejszych uliczek. Essaouira jest również miastem artystów. Spacerując wchodzimy do dwóch galerii, w których trafiamy na kilka ciekawych prac, jednak ich cena zdecydowanie przewyższa nasze możliwości. Poza tym nie mamy miejsca w plecakach - ten argument zdecydowanie sprzyja podejmowaniu decyzji o zakupach podczas aktualnego wyjaazdu;).
Nawet w tak turystycznym mieście natrafiamy na klimatyczną, lokalną knajpkę. Kuchnia oraz pomieszczenie (jadalnia), w którym mieści się nie więcej niż 5 osób. Zupełnie jakby jadło się u kogoś w domu. Tylko wegetariańskie posiłki. I oczywiście jak przystało na takie miejsca - niesamowicie tanie i bardzo dobre.
Spacerujemy plażą wzdłuż oceanu. Przyjemnie jest poczuć po spiekocie w Marrakeszu wodę pod stopami i przyjemny, morski powiew wiatru.
Wieczorem idziemy popatrzeć na horyzont, ale zamiast romantycznego zachodu słońca, otrzymujemy... chmury. Udajemy się jeszcze na souk po miętę i parzymy sobie wieczorną herbatę.
Rano chcemy pójść znów do naszego ulubionego miejsca na harirę, ale miasto budzi się bardzo powoli i jeszcze nie jest otwarte. Idziemy zatem na souk, kupujemy warzywa, lokalny chleb i idziemy na śniadanie nad ocean. Przepyszne robimy sobie śniadanie. Z chleba, natki pietruszki, niesamowicie intensywnych pomidorków i oliwek w paście chilli (harissa).
Spacerujemy daleko wzdłuż oceanu, a później znów zniamy pośród uliczek Essaouiry. Wieczorem znów mięta z souku i idziemy spać, żeby rano wyruszyć w dalszą drogę...

Magiczne uliczki Mediny:

Nie, wcale nie chcemy osądzać tego kraju, bo jesteśmy tutaj dopiero kilka dni. Ale jakie możemy mieć odczucia, gdy wszędzie, wszyscy niemal, gdy na nas patrzą, zamiast źrenic mają dolary? Dlaczego wszyscy myślą, że kolor naszej skóry jest równoznaczny z kieszeniami wypchanymi po brzegi zielonymi papierkami? I czyja jest to wina? Czy to złe podejście mieszkańców, czy to biali ich zepsuli?

Wyjechaliśmy we wtorek autostopem na południowy-wschód. Ależ była to piękna droga! Dla samych widoków, którymi dane nam było nakarmić swoje oczy w czasie drogi warto było tą drogę przebyć.
Bardzo wcześnie wstajemy. Opuszczamy hotel, gdy ten jest jeszcze zamknięty, a właściciel śpi. Miasto dopiero się budzi, nieliczni ludzie snują się ulicami. Wychodzimy pieszo poza medinę i wsiadamy w autobus do pierwszego miasta za Marrakeszem. Wysiadamy gdy ten skręca do miasta i zostajemy na naszej drodze nr 9, w stronę Warzazatu. Zaczynamy łapać stopa. Nie trwa to długo, bo zatrzymuje nam się... autokar - jadący właśnie do Warzazat. Zaskoczeni, w sumie nie wiedzieliśmy nawet czy zatrzymał się dla nas. Wysiada jednak człowiek i zaczyna z nami rozmawiać. Mówimy, że owszem, jedziemy w tym samym kierunku, ale na autobus nie mamy pieniędzy. Wtedy ten idzie do kierowcy, zamienia dwa słowa i zaprasza nas do środka! Magia. Księżycowymi krajobrazami dojeżdżamy na miejsce. Wysiadamy, dziękujemy i przechodząc przez miasto kierujemy się na drogę do Zagory. Na wylotówkę zabiera nas czarnoskóry kierowca i zaczynamy łapać stopa. Ruch jest niewielki. Stwierdzamy, że chyba wszystkie mercedesy to taksówki, więc ich nie łapiemy. Po niecałej godzinie przejeżdża... autokar. Marrakesz - Zagora. I ten zatrzymuje się na naszego kciuka... my znów, że autostopem, że nie mamy pieniędzy - a oni znów zapraszają nas do środka. Wydaje nam się to niesamowite, jednak... nie tym razem. Tym razem, to po prostu cwaniactwo. Całą drogę nikt do nas nie podchodzi z biletami, mimo że wszystkich innych to dotyczy. Gdy jednak dojeżdżamy do Zagory... robi się bardzo nieprzyjemnie. Pieniądze. A kiedy zapłacicie za bilety? Pieniądze, bilety, pieniądze. Tyle z tego rozumiemy. Robi się bardzo niezdrowa atmosfera. Nie lubimy, kiedy ktoś zabiera nas na stopa, kiedy ugadujemy się dodatkowo wcześniej, że podróżujemy bez pieniędzy, a oni na koniec ich rządają. Dlaczego nie zrobili tego od razu? Przecież po prostu byśmy nie wsiedli.
Na dworcu czeka na nas host z couchsurfing, więc postanawiamy użyć go, jako tłumacza. Ten jednak nawet nie próbuje rozmawiać. Twierdzi, że przecież doskonale wiedzieliśmy, że wsiadamy do autokaru, za który trzeba płacić. Czy on w ogóle nas słucha? Przecież to nas próbuje się tu oszukać! W końcu gość z autobusu odpuszcza, widząc chyba, że nas nie przegada, a my nie mamy zamiaru za nic płacić. Wychodzimy z dworca.
Jedziemy z naszym hostem, który sprawia wrażenie, jakby... jego profil na couchsurfing, miał niewiele wspólnego z nim samym. Jakbyśmy spotkali inną osobę. Dziwne. Ale póki co, nie osądzamy. Nie trafiamy jednak do jego domu, a wchodzimy na teren czegoś, co raczej brzmi jak agencja turystyczna. Younes zaprasza nas do jednej z lepianek, wybudowanych chyba specjalnie dla turystów. Pytamy się czy nie będziemy musieli za to płacic? Nie, nie, przecież to couchsurfing. Ok. Zaprasza nas na herbatę w kawiarni położonej w tym samym kompleksie i pierwsze co robi, to... przedstawia nam znajomego kierowcę jeepa 4x4, który organizuje wyjazdy na Saharę. Później przychodzi jeszcze jeden gość, nawet przypominający tego pierwszego. My sobie siedzimy, a oni rozmawiają ze sobą po arabsku. Dziwnie. Później Younes zabiera nas na targ, abyśmy zrobili razem tajin. Nie potrafi zrozumieć, że nie jemy mięsa, ale mniejsza o to. On nawet nie czytał naszego profilu na couchsurfing. Zastanawiamy się, czy w ogóle przeczytał naszą wiadomość do końca. Na dodatek, w profilu zaznaczony miał język angielski - expert. Tymczasem jego poziom, zdecydowanie nie wychodzi poza beginner, bo nie rozumie połowy rzeczy, które do niego mówimy. Wspólne gotowanie wege tajin, przypomina raczej totalne udawanie bycia dobrym przyjacielem, a Younes działa na nas tak toksycznie, że nie potrafimy dłużej z nim wytrzymać. Wysyłaliśmy przez couchsurfing request na ok. 3 noce, który zaakceptował. Gdy mówimy mu, że nie chcemy wykupić u niego wycieczki na Saharę, bo to dla nas za drogo i w takim razie nas to nie interesuje, po chwili mówi, że... możemy zostać tylko jedną noc. Dodam, że przyjechaliśmy do Zagory ok. 19.00.
Wychodzi więc na to, że człowiek stworzył sobie profil na couchsurfing, powypisywał, że chce zdobywać przyjaciół, a okazuje się, że to jedna wielka udawanka, aby wykupić u niego wycieczkę na Saharę. Tego za wiele! Najpierw Marrakesz, w którym na każdym kroku starają się wyssać tyle pieniędzy, ile to możliwe. Ale ok, stwierdziliśmy że to miejsce turystyczne, powszechne zepsucie przez białych i przymknęliśmy na to oko. Później sytuacja z autobusu, a na koniec ten gość z couchsurfing... co jest nie tak z tym Maroko? Ileżdziesiąt krajów już odwiedziliśmy, nierzadko równie turystycznych, ale coś takiego spotykamy po raz pierwszy. Chcieliśmy pojechać na pustynię, posłuchać ciszy i dotykać piasku. Ale ta pustynia, mieni nam się teraz jako jeden, wielki, komercyjny biznes. A i ludzie, to prawdopodobnie taka sama udawanka jak ta, której zasmakowaliśmy w Zagorze. Może gdybyśmy mieli więcej czasu, aby powooli to zgłębiać i się do tego zbliżać... ale mając tyle czasu - niestety nie. Nie mamy ochoty uczestniczyć w czymś takim. To zupełnie nie jest dla nas, nie mamy na to ochoty.
Jest 20:25, siedzimy z Younesem i po prostu... wychodzimy. Idziemy po plecaki i na dworzec, aby nie tracić czasu i zdążyć na ostatni, nocny autobus do Marrakeszu o 21.00. Younes zaskoczony, ale na koniec poprosił, abyśmy nie zapomnięli mu wystawić referencji na couchsurfing. Nie zapomnimy, na pewno. Niestety, po raz pierwszy będzie to referencja negatywna.
Wsiadamy do autobusu w drogę powrotną. Bierzemy nasze dwa małe plecaczki na kolana. Przychodzi człowiek i każe nam dopłacić - za bagaż. Wiemy, że istnieje taka dopłata, ale... niby dlaczego? Przecież nie zajmują one miejsca w autobusie, bo nie wkładaliśmy ich do bagażnika, tylko wzięliśmy je ze sobą na kolana. Nie wkładamy ich też na górne półki, bo nawet się nie zmieszczą. Kłócimy się o swoje, ten w końcu odpuszcza. Siedzący obok nas Marokańczyk, zagaduje do nas. Rozumiem Was, to jest popieprzone. Oni po prostu chcą Waszych pieniędzy...
Jedziemy całą noc tą samą drogę, którą pokonaliśmy za dnia na stopa, również autobusami. Wysiadamy w Marrakeszu o 5:20.
Siadamy na ławce w parku, ale po chwili przychodzą policjanci i mówią, żebyśmy stąd poszli, bo tu jest niebezpiecznie...
Znajdujemy inną ławkę i dosypiamy sobie, aż zaczyna świtać. Wchodzimy w Medinę, idziemy na Dżamaa el-Fna. W bocznych uliczkach zjadamy śniadanie, wypijamy miętową herbatę, po czym idziemy wrzucić się do hotelu. Tym razem zatrzymujemy się na tarasie hotelu, aby noc spędzić pod gwiazdami. Gdy rozkładamy się na przyjemnym tarasie, patrzymy na datę... 11 maja! Godzina 10:00. Dokładnie trzy lata temu, za dwie godziny... się poznamy ;). A więc taką mamy naszą małą rocznicę:). Każdą chcielibyśmy spędzać w podróży:). Kładziemy się i odsypiamy blisko 24-godzinną podróż.
Popołudniu wychodzimy jeszcze w miasto, które już tak dobrze znamy.
Jutro jedziemy na północny zachód, w stronę oceanu. W stronę Sidi Ifni, do którego jedziemy między innymi dlatego, że przekonał nas opis Beaty, która niedawno z niego wyjechała...
Jeszcze kilkanaście dni w Maroko, aby poznać jego lepsze oblicze.
Teraz siedzimy na tarasie, a wszędzie wokół nas rozbrzmiewa z ogromną mocą, głośny azan... niesamowita magia...

Wczoraj bardzo kulinarnie nosiło nas po Marrakeszu. Czyli dzień zdominowany przez jedną z ulubionych przez nas czynności... smakowanie:).
Rozsmakowaliśmy się oczywiście w sokach z pomarańczy, które za 4dh można kupić na Djamaa el-Fna. W gruncie rzeczy smakują jak te w domu, które wyciskamy sobie sami;), ale po pierwsze, tutaj nie musimy sami ich wyciskać;). A po drugie, są chłodne i przyjemnie orzeźwiające, choć słodkie, jak wszystko dookoła. W gorącu jaki tutaj panuje, są kojące i przede wszystkim, po prostu pyszne:). No i czasem dostajemy dolewkę gratis, co jest całkiem miłe;).
Dzień zaczęliśmy od chapati (nie odkryliśmy jaką nazwę noszą tutaj, więc używamy indyjskiej) z masłem czekoladowym;), które można za kilka dh kupić tutaj w róznych opcjach. Z serem, z miodem, właśnie z masłem czekoladowym i kilkoma innymi przysmakami do wyboru. Spróbowaliśmy wege tajin. Szczerze mówiąc nie wiedzieliśmy czego się spodziewać po wegetariańskiej wersji tego dania, wcześniej czytając opis tej mięsnej. Ale nie było najgorzej, nawet całkiem przyjemnie, choć dosyć drogo jak na wielkość ów tajinu. Na ulicy można kupić zupę soczewicowo-ciecierzycową za 3-3.5dh. Coś, co przypomina indyjski dhal z chlebem za 6-7dh. A nasz niewielki tajin kosztował 40dh, choć warto było spróbować, bo był dobry. Ale na pewno nie wart aż takiej ceny.
Oddaliliśmy się trochę dalej na południe od Djamaa el-Fna. Spacerowaliśmy wąskimi uliczkami, weszliśmy nawet do miejsca, o którym nie mamy większego pojęcia czym było. Przyciągnęło nas przyjemnym ogrodem i niewielką opłatą za wstęp. W środku oprócz bananów i pomarańczy odnaleźliśmy całą masę innej, przyjemnej roślinności oraz budynek, który mimo, iż był raczej pusty, okazał się bardzo interesujący. Włóczyliśmy się po nim blisko godzinę...
Rozsmakowaliśmy się w chlebkach przekrajanych na pół, smarowanych serem i polewanych oliwą.
Zaskoczyła nas kawa kupiona na ulicy. Zaskoczyła nas, bo okazała się... bardzo dobra. Oczywiście słodka jak miód, jak wszystko tutaj, ale nie to jej nie ujmuje. Delektując się dziś czymś równie pysznym, a mianowicie miętową herbatą, odkryliśmy chakiye, słodką przykąskę, którą Kasia rozkoszuje się do granic możliwości. Moczone w syropie, bardzo słodkie, z sezamowym posmakiem rozpieszczają kubeczki smakowe do granic możliwości...:).
Spacery więc, smakowanie, wieczorna herbata na tarasie nad Djamaa el-Fna... piękny widok i przyjemny, wieczorny wiatr.
Dziś jeszcze trochę Marrakeszu, a jutro uciekamy już stąd, prawdopodobnie autostopem - jeśli tylko znajdziemy sposób na wydostanie się z miasta :) - w stronę pustyni. Nie wiemy jak dalej będzie z internetem, także odezwiemy się, jakby nam się jakiś przytrafił...