kasia and przemo

Uciekamy do pracy do Anglii. Rzuciliśmy studia na 4 semestrze, bo nie otworzyli nam specjalizacji dziennikarstwa, tłumacząc się zbyt małą ilością chętnych. Może spróbujemy kolejnego lutego?
Cóż, jedziemy zbierać na marzenia;), około przyszłego tygodnia. A wiecie co jest najgorsze? Coś, o czym również pisaliśmy na blogu wcześniej... przywiązać się do rzeczy. Bardzo ciężko rozstać się z mieszkankiem, które jest już tak bardzo po naszemu, ma wszystkie nasze cudowne rzeczy, które przypominają o wspaniałych, wspólnych chwilach:). Jeśli lubicie podróżować, zmieniać miejsca bytu... nigdy nigdzie się nie zadomowiajcie, tak jak zrobiliśmy to my. Rozstanie boli. Ale trzeba iść do przodu...
Nasze rzeczy zamieniły się w szare kartony i sobie pojechały. Póki co zostaliśmy jeszcze my, pośród dziwnie pustych ścian, a i nas tutaj niedługo nie będzie. Ale przecież, najważniejsze, że jesteśmy MY... o czym następna piosenka, kolejnego naszego odkrycia, albo też brytyjskiej wersji tego samego programu;).

Niestety w przyciętej wersji, ale w pełnej można posłuchać klikając TUTAJ ;).
Wyjątkowo dużo ostatnio wokalistek na naszej playliście, choć sami nie wiemy czemu to zawdzięczać.
Wyjeżdżamy najprawdopodobniej w przyszłym tygodniu, a póki co cieszymy się jeszcze tym, co tutaj. Słońcem chyba powinniśmy w szczególności się nacieszyć ;), co też czynimy. Piknikujemy sobie głównie :D, a ostatnio większość dnia spędziliśmy na basenie;) Tak, na basenie czujemy się jak ryby w wodzie :D.
Gdy trzeba wyjechać, nagle wszystko co oferuje nam nasze miasto przybiera na wartości;). No ale nic... najwyżej jak będzie nieciekawie to sobie wrócimy :D. Jak rodzice dwadzieścia kilka lat temu. Sprzedali wszystko rodzicom, wyjechali w siną dal... i wrócili tym samym atobusem :D.